een weekje vol

Afgelopen weekend had ik voor het eerst besloten om een stukje te gaan wandelen, zeg maar verder dan mijn dagelijkse wandeltje naar kantoor.

Achter op de scooter of in de taxi mis je toch nog een hele hoop van wat er zich om je heen af speelt. OP de scooter ben je eerlijk gezegd meer bezig met overleven en recht blijven zitten (of het omlaag houden van je rok) dan met alles om je heen. En in de auto zie je gewoon veel minder doordat je vaak via de grote tolwegen gaat.

Dus ging ik zaterdag wat drinken. En besloot ik daarheen te lopen. Ja, ja heel gedurft in mn korte broek en tanktopje. Meestal ben ik er niet zo van hier want iedereen kijkt naar je, maar uiteindelijk maakt het niet veel uit wat ik aan heb... ze kijken toch wel.

Ik ging in de eerste instantie wandelen voor de gezondheid. Dat is er hier dus niet echt bij... 2 dagen lang heb ik een naar gevoel gehad in mn longen en ik begrijp al veel meer van het gore geroggel dat ze hier overal doen. De riolering ligt hier en daar open wat een minder aangename lucht verspreid langs de al niet zo fris ruikende straten.

Het was een wandel van ongeveer 40 minuten langs een redelijk grote weg met aan de zijkant oké stoepjes (je moet wel je ogen openhouden voor het geval er ineens een gat van een meter diep zit) Wandelen blijft hier een beetje raar, en de middle class hoort dat eigenlijk niet te doen dus had meer dan zat bekijks en van wat ik heb gezien ben ik 4x gefilmd door een local, want ja die gekke bulé loopt gewoon, en in de zon, met korte mouwen, alleen, zonder mondkapje, is wel allemaal erg raar. Bij nummer 3 en 4 bedacht ik dat ik best kon laten zien dat ik ze door had dus ik stond stil en deed even een leuke pose, waarna ze gelijk heel hard begonnen te lachen en een praatje aangingen in het bahasa waar ik al redelijk wijs uit kan, dus het kwam er op neer wat ik hier deed en of ik niet een lift wilde. Nee ik loop wel ;) met de reactie : CRaaazyyy Bulé!!!!

De zijstraatjes geven altijd een verrassings effect. Van een gigantisch mooi groen open veld tot een vervallen steegje waar de kinderen, kippen, katten en afval in elkaar lijken te versmelten en waar niemand eigenlijk van opkijkt. (behalve ik, ik wel)

Vervallen tankstations die niet worden afgebroken schetsen een apart beeld naast de overdrukke wegen en dicht op elkaar gebouwde 1gezinswoninkjes.
Ongeveer op het midden van mijn route is er een klein donker vies meertje waar een groot bord staat met "verboden voor onbevoegden". Het meertje wordt aan 1 kant omringt door een gigantische boom die een fel oranje bloesem draagt  vergezeld door wat lijkt op een sinaasappel boom en aan de andere 3 kanten staan vervallen muren getekend door jaren van hitte en smog. Midden in dit meertje stonden 3 mannen tot aan hun middel in het water met visnetten, heftig te zwaaien tijdens hun geploeter door de modder.
Dat is voor mij zo typisch Indonesisch, net als de verkeersbegeleiders. Overal hier is werk te vinden. Of je nou 10 jaar bent en al rokend een boombox meesleept, of je naaimachine hebt gelinkt aan je fiets om als rijdende kleermaker door de straten te gaan.

Het gekke is dat ik van dit alles al mega opkijk, terwijl ik nog in 1 van de luxere wijken woon.

De verschillen zijn zo gigantisch. Van mooie malls met pop-up food markets waar ze cupcakes in a jar verkopen, en "less than 300 calorie" lasagnas tot de bedelaars op de hoek van de straat met 1 blind oog en het gemis van beide benen. Ik ben me ervan bewust dat ik het daar al meerdere keren over heb had maar het blijft gewoon apart dat zulke uiterste zo dicht bij elkaar te zien.

Genoeg daarover want ik heb afgelopen week weer heerlijk de kroegen afgestruind met verschillende mensen. Maandag en woensdag had ik etentjes voor verjaardagen van andere interns. Wat heerlijk eten en een biertje in houd. Vrijdag was er een borrel in Facebar (MET DIE AFGRIJSELIJK DOMME TAXI CHAUFFEUR DIE MIJN GEDULD ECHT OP DE PROEF STELDE ) "deep breath" waarna we weer verhuisde naar Lucy in the Sky om vanuit daar naar X2 te gaan waar de bingo players speelde dus we een belachelijke entrance fee moesten betalen maar dan wel een gratis drankje kregen. Gin Tonics on the house! Waarna 1 van de meiden iemand had gespot met een fles wiskey op tafel waar we ook nog even van mee konden genieten. En hoewel de muziek pretty crap was hebben we genoten.

Zaterdag ben ik na mijn wandeling samen met Reanne terug gelopen, wat gegeten bij mn lievelings restaurantjes, even gebabbeld met de baas. En toen in mijn binnentuin genoten van een biertje om daarna naar de jazzclub te gaan.
Leuk idee joh die jazz club!!!.... Na in de file te hebben gestaan en gingen lopen kozen we toch maar voor het nemen van een badjak, een soort van 3 wieler auto de grootte van een scooter. HEEEEEEEETTTTTT dat dat ding was, en met de grasmaaier moter had hij het aardig zwaar over de heuveltjes. Zelfs na deze onderneming konden we de jazzbar nog steeds niet vinden. Gelukkig konden de andere dat ook niet en zijn we uiteindelijk maar in de eastern promiss gaan zitten. Waar we juigend en zingend binnenkwamen, de koude airco lucht verwelkomend na onze reis is de 40 graden badjak en we gelijk een koud glas bestelde om onze met smog bedekte keel te spoelen.
Genietend van de mensen om ons heen inclusief de nederlandse eigenaar heerlijke verhalen aan te gaan over Jakarta. Om vervolgens thuis te komen met het moskee gezang op de achtergrond en de zon al op.

Man man wat een weekend